heryerde izin herşeyde sızın kalmışken neden bitirdin.
gözlerimdeki sana akan yaşlara sebeb olup nereye gittin.
bu yollarda seni arıyorum.seni hep bekliyorum.bu uçsuz buçaksız şehirde.
kaybolmuştum bu dalganan sularda.bir seslenişin herşeye yeticekken.
ellerimdeki ıslaklık hiç gitmedi.kaç satır daha ekliyim yalan gözlerine.
gözleriyle bu kadar çok seven insana neden böyle yaptın söylesene neden yarım bıraktın.
kalbim her zaman senin için atarken.bir tek sana yanan gözlere tutulan yüreğim varken neden içimi yakıyorsun.
ne kadar daha bu yaraları sarmaya devam edicem.unutmadım seni hep dolan gözlerimle sesleniyorum.
şimdi sen nasıl da yakıp gittin canımı.neyle örtücem yüreğimdeki seni.
yıllardır yaşıyorum seni.tüm sözlerin gitmiyor buralardan.herşeyimi sana adayıp bağlanırken.
huylarımı gözlerine bakarak umursamazken.herşeyinle benimsin sandım nasılda yanılmışım.
gitiğin o şehirin sessiz vedalı tuz bastığım acıların içinde kıyarak yaşıyorum günlerimi.
çok sevmiştim seni.kıyamazken sana.beni ne kadar seviyorsun deme utanırsın itiraf ettiğimde.
belki bir gün kokunu getirirsin rüyalarıma,kokunla tekrar uyumak nasip olur.
silip atamadığım gözlerini özledim.
sözlerindeki tebessümlerin geliyor yüz ifademe ağlasammı? hafif acılı bir gülüş kapsıyor acıyan yüz ifademle.
haykırışlarım yükseliyor sessiz düşüncelerimde.denizler akıyor gözlerimin önünden.sana seslenipte bir öteye gidemeyen bağırışlarım kalıyor.
ve sessizce ölüyorum.günden güne süzülerek.
sensiz yaşatmayı öğrettiğinden beri,hayatımdaki tüm varklıklardan kaçıp,koşarak sana gelmeyi inan isterdim.
yalan gözlerine kapılıp seninle olduğum günlere dalıyorum da nasıl yapabildin o güzel taklitleri.
her gün gelip yüreğime gidiyorsun ve dokunmadan gözlerimdeki hayaline küsüyorum.
üzülüyorum maziye bakıpta.vazgeçemediğim ömrüme ömür katmak yerine.neden alıştırdınki madem gidecektin.
neden susmaya alıştırdın...