ellerimdeki sıcaklık bile yok artık,o kadar nefret ediyorum senden.
hayal kırıklıklarını sormuyorum,gökzüyü bile anlatamaz.
sen unutabilirsin,yağmurun insanların üstüne ağladığı gibi..benide ağlatabilirsin.
sahte yüzlü insanların acılarını serme yüzüme,karanlığın içine atıpta susma.
iki insan olurken yaşamanın mutluluğu ve kederini birlikte göğüs gelebilirdik.
sen gitmeyi ve ben de gözyaşlarımı silmeyi kabul ettim.
hüzünlü bir veda veya teselli bir ayrılık değil belkide ama çok sessiz bu duvarlar.
çok sessiz düşüncelerim ilk defa böyle hissediyorum,kendime acıyarak.
duygusuna yenik düşen insanları daha iyi anlıyorum artık,sayende katkıda bulundun..
kavramsız bir öfke değil sana karşı içimdeki,bir mayın misali her bastığında kanarım.
savaşın ortasında yaralanıp,ağır basamaklı adımlarıyla ömrü tükenen yaralı gibiyim.
tam öldüm derken ay ışığındaki güneş çarpıyor gözlerime bir umut hala diyorum kendi kendime..