gerçek neydi karanfil
ölülerin yıkandığı suyun ağırlığını düşündün mü hiç
bir canlının bir ömrün kirini pasını toprağa akıtmak
kolay değil hayır-
hiç kolay değil



su- işte buluttan nemden öte
ne çok karmaşığız ne çok yalın
varlar ve yoklar ülkesinin karması zihnimiz
aslında üç aşağı beş yukarı aynı-yız
aynı hırsların, aynı kıskançlıkların
aynı açlığın yolcusu ayaklarımız



ah! karanfil
sen benim yenilmez yanım
lolipop şekeri, kaymaklı baklavam
tatsız zevksiz yanlarımın mum ışığı
bilsen bazen nasıl bedbaht bu gönül
sürüklenip giden tutkularının ardından



uzun yol çekimi düşlerimiz
bir sokağın kaldırımlarında ağlattığımız
bir kadeh şarapta eskittiğimiz dostluklar
zorluklar diyarı dönüp baktığımız aynalar



çocukken gizli bahçelerim vardı
anahtarları bende saklı
arkadaşlarımdan sakladığım kristal kanatlarım
ve ayaklarımı yerden kesen hayallerim
içimde biriktirdiğim onca zenginlik
nasıl yokluğa düştü karanfil



güneş bu
dağların yamacından koşup gelen
kaçıncı uykusundan uyandı bilmem
bu ağaçlar bu yollar kaç can uğurladı
yaşamın gizeminde kaç atom parçacıklara bölündü
böcekler çiçekler kaç evrim geçirdi
yenilgiler ve zaferler kaç savaş tokuşturdu



ah! karanfil
tekerrür mü değişim,değişim mi tekerrür
delilik bu aklın sınırlarını zorlayan
kapılar duvarlar pencereler zindanlar demir parmaklıklar
açamadığımız, dokunamadığımız, kıramadığımız
gölgeler ve oyunlar karanlığın beslediği bu paradoks



ben bir masalım karanfil
sisli ormanların ortasına düşen ışık huzmesi
bir anka kuşunun sağ gözü sol kirpiği
yüksek bir tepede incir ağacı
yol kenarında mezartaşı



varlığım
yokluğum
çoğulum
azım



bir evim
ovada bir şato
dağ yolunda bir kulübe
kulübede bir oda, odada bir sandalye
bir masa bir tabak bir çatal bir kaşık
kilerde şeker torbasına üşüşen karınca



ah! karanfil
sen benim yenilmez yanım
lolipop şekeri, kaymaklı baklavam
bir düş ek gözlerime ek de -boyu cennet-i alâya uzansın…