esvabı yırtılmış günün
kanatsız kuşlar yağıyor toprağa
huzuru yok rüzgârın kırıp döküyor yolları
hiçbir yerde değilim anne vakti saati yok güneşin
kirpik tuzlarını emiyor yüzüm ter basıyor alnımı
bir kaplumbağa geldi yaralarımın üzerini örttü
bundan böyle mutlu olmaya meyilli
tüm yağmurlar


muğlak düşüncelerin yol ağzı iyimserlik
desem de yalan anne! hüzün fellik fellik geziyor bütün kapıları
alabora edilmiş insanlığın üzerinde siyah kaftanlı çığlıklar
işlenen suçları benimseyen bir dil de yok
her yer kötülüğün yurdu olunca


bize ağlamanın
gülmekten daha evla olduğunu kim söyledi anne
mendil çürüte çürüte yaşlandık hep üzerimizden akbabalar uçtu
yılanlar geçti önümüzden dağ dağa küstü çatırdadı kalbimizin kemikleri
neşeli çocukluğum hangi trenin yolcusu oldu annem
bak şarampollere yuvarlandım
düş kokulu gülücüklerim
asılı kaldı havada


yoksun sende
ben yalnız bir dağın apdalıyım
karabataklar gibi dalıp dalıp çıkıyorum günlere aylara
parmaklarımın ucuna ucuna basa basa yürüyorum gölgelerin eteğine
dudağımda çengelli bir iğne kanaya kanaya koşuyorum kucağına
gözlerimi yeniden yeşertir misin anne! ruhum bölünmüş ikiye
yine aşkla bağlar mısın beni


gümüş zincirlerimi kırdım da
tahta nalınlarım kaldı kapı ardında
salyangoz kabuğumda su baskınları içimde derinleşen
sıla kokusuyla umudu özlemi kuşandım da
bayramlaşmaya geldim


açar mısın gül sineni
bağrına basar mısın yetim kuşunu
derisi dökülen yüzümü cennet dudağınla yine öper misin
kırışan ellerimi yine iğde çiçekleriyle yıkar mısın anne







ayşe uçar
09042024
17:18