Umut, çığlığımda ıssızlaşan sessiz bir ağıttı herşeyden sonra
Parmak uclarımda cetvel sancıları ağlaşırken
Kirpiklerimden süzülürdü kimsesizliğin ağrıları
Bu yurdun üvey kardeşleri okşardı saçlarımı

Oysa ki;

Ağlamak bize gülmek kadar yasaktı
Korkunu kendine fısıldamakta

Biliyordum, ekşiyen bir surat hiç bir çocuğa yakışmaz/dı
Hem, gülmeyince açmıyordu yanağımdaki gamzeler
Filizlenmiyor, boy vermiyordu çiçekler

Bu yüzden gözlerim gökyüzüne çakılır
Ellerim semada olurdu
Kalbim ise, ağlamaya hazır dururdu

Bulutlardan taç yapar
Kondururdum yüzünü görmediğim güzel saçlara
Annemi hatırlayamayan hafızamla..


Ahh Leyla
Acılı bakışlarını gözlerimden kaçırma
Hayat benide böyle sınadı
Bana ağlama...


Bilirsin;


O yurdun geceleri t/uzaktı
Uyku gözlerimden akarken
İçim ürperirdi korkudan
Ellerim buz tutardı
Ve soğuk betonlar öperdi her gece çıplak ayaklarımı

Halbu ki
Yüreğimin dehlizlerinde yetişen çocuk
Billur
Su gibi berraktı..


Büyüdüm;

Düştü yürek bir sevda hapsine
Gönül ağrıları, nefsimi zorlayan arsız bir eyleme vesile
Nisan yağmurları yağarken göğüs kafeslerime
İçimde bir yerlerde
Örgütlenmiş ayrılıklar tazeliyor kalp yangınlarımı

Yığılıyor üzerime dünya Leyla
Hep bu mevsimde


Suçluyu suçsuzu sorgulama
Vaz/geçtim eğreti sevgilerden


Bundan sonra;

Tanıma
Arama
Sorma

Yorulma..

Yorma!...


Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln-Mülheim