Sana dünyanın aslında güzel bir yer olduğunu;
Her insanın özünde iyimserlik barınmadığını
En büyük çaresizliğinde,
İmtihana tabi kılındığını
İyiyi kötüden ayırt edebilmenin zorluğunu
Her koşulda yanında olduğumu
Bütün şefkatimle anlatmayı isterdim.

Hüsran yelkenlerine yüklediğim
uğultulu yalnızlığımı da
seninle bölüşmek isterdim Kayra.
Dilerdim ki
konuşmadan işitilsin sesim
nidamı anlasın birileri.
Hiç kimsenin derinine
değmedi gözlerim,
lakin sözlerim d/okundu yüreklere.
Hiçbir insanın
keşkesi olmak istemezdim;
ama sükutumu kalbime hapsettiğim,
kevgire dönmüş yüreğimi
özgür bıraktığım
o gün,
en çaresiz yanımdan asıldım
göğün tavanına!
Ve çakıldım yerin yedi kat dibine!

Yorgun kalbim
lahzalarıma münkesir,
düşüncem esir olmuş
mülteci duygularıma.
Ağır aksan muştulanan dirilişime,
lal kesilir vuslatım.
Kaidesine kuralına uymayan
Yasaklı Şiirler gibi
Sürülüyorum şehrinden Kayra.

Kimse bilmiyor
gönül yurdumdan
kendi kendimi ihraç ettiğimi
ve duyurduğumu eylemsiz intiharımı.
Umudumu
göçebe kuşların kanatlarına bağladım
sana uçursunlar diye.
Ne ben, ne de ağıdım
sığamadık bu dünyaya.
Bir Anka kuşu da değilim ki;
Küllerimden yeniden doğacak,
hayata tutunacak
gücü kendimde bulayım!
Zamansız gidişime üzülme
Bana gücenme n’olur Kayra.