Ruhumu sarsan bir acının mahkûmiyetinde,
Yazıyorum bu satırları sana.
Özlemin deminde boğuluyor çığlıklarım.
Çok denedim, olmadı!
Bitiremedim bendeki seni.
Z/amansız gidişinin ardından,
dilden dile sürükleniyorum.
Canım hiç yanmamış gibi,
Körükleniyorum canhıraş sözlere.


Sakarlığım dışında,
birçok şey değişti Lydia.
Yaşarken ölmeyi öğrendim evvela.
Gök yarılsa,
ürkmüyorum gürültüsünden.
Arada bir yine özlüyorum
en hallisinden.

Biliyor musun Lydia?
Senden sonra
Sanki, bütün ayrılıklar
kendini bende sınadı.
Sanki, düşman başınayım da;
El susmadı, cürmümü kınadı.

Ardın sıra dost bildiklerimi sildim.
Sevdiklerimi toprağa verdim,
Sevmediklerimi maziye gömdüm.
Yokluğun, duygularımın hamalı oldu.
Üzüntümden hastalandım,
Kederden tasadan yattığım yer kordu.
Hayat yordu!
Hayat çekilmezdi, hayat çok zordu!

Cenk ettim gözlerinle
Hasretinle yarıştım.
Onaramadım sensizliği!
Kendime defalarca kızdım
küstüm,
barıştım.
Kavgalara karıştım.
Seni ve her şeyi
Unutmaya çalıştım!

Ama;
Aklımda hep o tarih kaldı;
Eylülün yirmi üçü
Sabahın beşi..
Bir de, az önce gitmişsin gibi
‘Avuçlarımda kalbimin külleri’
Bak yine özledim seni
Yine Şiirler yönünü şaştı.
Güvercinlerin kanadına
tutundu yılgın cümleler.
Her giden acısını yüreğime sapladı
Bu yüzden ölgün tümceler.
Kalbim, kendi çaresizliğinin esaretinde
savruldu durdu.
Ve kavruldu düşüncelerim
adını bilmediğim sokaklarda.

Herkes buldu yolunu;
Bir ben kaldım ortada!..
Bir ben böyle dilsiz mısralarda.
Anladım ki;
ben, ne sendeyim
Ne de kendimde.
Bu sebepten
Martılar mezarlığı şimdi
meyus yüreğim.


Tüm acıları törpülese de
Gözlerimde bir Melek
Hayalimi çalamaz artık hiçbir kelebek
Şiirlerimde esamen okunmayacak!
Kimseye yük olmadım
Çünkü ben hep yalnızdım
Ben hep yek.
Bir tek kendime zûl,
Kendime zararım.

-Yaz boz tahtalarını kül etsem
Sönmez, zılgıt çeker anaç yüreğim.
Zira, dünya çok kirletildi Lydia.
Böylesi bir zamana doğmanı istemezdim.-