bazen bir ada
vapurlar gürültülerini unutturur kol kola gezeriz
bak bu baharın ilk çiçeği
bu mutlu bir insanın biriktirdiği bahçe
salkım saçak taşlar
renkler en çok son haliyle sevilen
gökle beyazlaşan yeşil ağaçlara benzer
konuşur kalırsın dudaklarıyla denizin

yürekler dolusu yağmurlar düşse
çekilir inzivaya bahçede huzur
ne bir başı olur ne bir sonu
anı kalır sihirli dünyanın
kökleri yıldız çiçeğinin dibi
gibi
ağzına dolar rüyanın

söylemez olur
çıtı çıkmaz sıksan toprağı
ölü ezgileriyle tuhaf bir hava belirir
kara bulut karanlık sıkıcı katarlar geçer
kabrinin sararmış otlarından

dönebilir belki hiç uyumamışsan dünyada
ikide bir ufkunda kızıl bir güneş ağarırken
tutkusu dimağında gezen
güllerin taş üstü yorgunluğu

dönüp durur sulara teslim olmuş ışıklar
tanrı bu işin sonsuzluğundan seslenir
nefes alıp vermek gibi uzun uzun
düşlerin batar
batar çıkar
yosunların konuşmayan kalbinden.