dost ağrısında
hissettiğim çocuk acısıydı
bilmediğim o yolculuk

bavulda unutulmuş geçmiş
bu yaranın ortasından geçen
sürgündü belki
yada en ağır yalnızlık

çelişkili duygularla
yorulduğum kırılgan zaman
kanıma dokunan fetvaları
bir, bir yüzüme vurup
beni kendimden
nefrete teşvik ediyordu

saklı bir hüzün yani
içinde dram yakan
dışında fitil tutmazlık

düşündüğüm yalanlar
vardığım doğrularıyla
hükümlü kaçaklık oldu bana

kanıksadığım düşlerimin
kaybolmuş hayalleriydi umut

tamda orada dirildim
ölmeye mecbur olduğum
vaktin son yarısına

kanadım biliyorum
duvar artığı dip notta
çözülmemiş alfabe gibi...
direncimi kaybettim
yoktum kendimde bile

sonrası şuursuz akıbet
ateş, su, toprak
bittiği yerde başladı
üç nokta bir ünlem

aslında dirilişti bu
inatçı sürgünler adına
yaşadığına inanmak

ve renkler hayata dair
alıştığım gibi sevdim hep
ihtilal yaptım renklerde
bir fırça ucu ülkesiyle

artık rüzgarda bir şarkı
melodisinde hüzzam
değişken hüzünler içinde
çığlık kesiği bütün haliyle

aklın zihin günlüğü..