Çizgi filmlerle büyüyen,
Üstü-başı tertemiz çocuklardık biz.
Pür dikkat izlerken filmleri
Duman çıkaran tabancalardan kurşunlar atıldı
O kurşunlarla göğsünde kocaman bir delik açılanlar vardı.
Hepimiz güldük.
Ama ne güldük.

Görünmez diller bize ’gülün’ dediler...
Arkasına komik bir de fon müziği eklediler...

Gülmek yetmedi,
Kahkaha attık.
Masumiyetlerin katline bu kahkalahar lazımdı.
Çizgi filmlerdeki gibi
Kullanıldık...

Gün geldi;
Biri, dumanlı-dumansız
Öyle bir boşluk açtı göğsümüzde
Gülmedik...
Ağladık...
Biz ağlarken herkes güldü,
Anlayamadık.

Na bu kadar bir boşluk açtı sözden kurşunlar
Na bu kadar kan akıttı dumanlı-dumansız tabancalar.

Bize doğrulunca namlunun ucu;
Korktuk...
Görünür-görünmez tabancalara karşı kendi tabancalarımızı çektik,
Vurduk.
Onlar bize acımadı
Biz de onlara acımadık...

Biz o çizgi filmlerin çocuklarıydık.
Hep vuranı seçtik,
Alkışladık…
Hak etmiştir dedik;
Kabullendik.
Vurulana ya güldük, ya acıdık...
Ama çokça unuttuk.

Çizgi filmlerdeki gibi hayatlar koydular önümüzde
Anlık...
Biz o boşluklara vurulduk
Biz o boşluklarla vurulduk.

USLUZEN