Ne istedin çay’ımdan?

İtiraf etmeliyim,
Çayı’ı sevmem gözlerindendir,
hele ki,
aşk ile,
gülüşlerinle dem’e tutulduysa,
sorma gitsin be gülüm...

Her günüm,
yeniden sevmekle geçiyor,
kaybedeceğimi bile bile hergün dudaklarımın çay’a,
balığın oltaya,
bebeğin memeye hırsla saldırması,
sarılması gibi,
yarını umursamadan seviyorum...

Bilir misin?
aşk an gibidir derler,
doğrudur da,
ama ben pek aşktan da anlamam,
anlasaydım,
çay’sız kaldığım o gün,
sana çarpıp tökezlediğimde gözlerine bakmazdım...

Günlerden Pazar,
"Sen benimsin" diyordun aşk,
oysa ki,
gökyüzüne aittim ben,
bir de yeryüzünde ki yalnızlığıma.

Ey!
zalim yar,
ne istedin çay’ımdan da
çektin gülüşlerini,
tam da,
bir bardak da dem olmak varken,
bahar yağmurlarında gözyaşı sosu karışık ıslanırken...

Ah!
be gün yüzü görmemiş sevgili,
sen,
sen kokulu öpüşlerin
bir bardak çayın,
papatyaların baş kaldırdığı baharın katilisin!..

Şu kahrolası yaşamda sen sensin,
bende benim!

Şair Şiir Sokakta
Atilla Yüceak Mart 2015
Araştırmacı Yazar -Şair