Ah !
be kahpelik,
bu kadar mı ucuza düşün?

Sıradanlık,
mahremiyeti yerle bir eder,
yani,
yalanmış ne varsa yaşadığımız.
ne varsa söylediğin,
ne varsa hissedilen,
kısacası herşey,
her şey yalanmış.

Ya,
karşındaki saf,
Anadolu çocuğu garip?
bu kadar geç mi anlamalıydı,
bu kadar çok mu bağlanmış olmalıydı,
neden,
neden başında değil de şimdi?
o’muydu yüreğine seçtiğin oyuncağın ?..

He kurban,
geçip giden zamanlar,
yitik umutlar gelir mi geri?
’’kuytularda ıssızdım,
kocaman dünyamda yapayalnızım,
çaresizim,
karanlık ve tükenmişlik içindeyim,
sıkıldım,
boğuluyorum’’ dediğinde nasıl da inanmıştım !..

Sustum,
söyleyemedim,
bu kadar yalanı,
inci dizer gibi nasıl diziyorsun,
diyemedim,
inandım,
içim ağlıyordu,
ama görme diye,
bir damla gözyaşı dökemedim.

En zor anlarımda bile,
’’Seviyorum’’ demeyi adam gibi bildim,
sözümün arkasında durdum,
hatta,
asla demekten de çekinmedim,
toprağın kokusunu,
havanın,
isyanın,
işkencenin,
direnişin,
börtü-böceğin,
çiçeklerin kokusunu hepsini bir bir çektim içime...

Üzgünüm kahpelik,
bir adamın orospu’sunun,
bir de senin kokunu inan bilmediğim !..
Atilla Yüceak Ekim 2014
#Araştırmacı_Yazar_Şair