Ben,
korkmayan insan görmedim,
sevdiğini,
gizemler içinde fır dönerek,
korktuğunu bile kendinden saklayan...

Bir duygudur korku,
sunulan,
ayrılacalıkmış gibi içinde sakladğı insanın.

Bilirim,
korkular çocukluğa kadar uzanır,
karanlık içinde gelmeyen şafaklar,
köpek havlamaları,
ev içi bağrışmalar,
karşılıklı suçlamalarla geçen geceler...

Öylesi anlarda,
bir annenin çocuğuna verebileceği,
en güzel şey,
çocuğun,
annesine korktuğunu söyleyebilmesidir...

Yavuklunun,
sevdiğini söylemekten korkmadığı gibi!..

Her korkunun temelinde,
altında ayrı bir öykü yatar,
sevgi,
giz gibi ayrı,
sır dolu öykülerdir bunlar...

Yani gülüm,
bugün çoğu unutulmuş olsa da,
hani ola ki,
günün birinde,
anıların gerisinden canlanırsa,
hem sevinir,
hem de acı içinde üzülürsünüz...

İnsan,
zayıf görünmemek için saklar,
korktuğunu,
sevdiğini gizledikçe de huzursuzluğu,
kendisini de bunaltarak artar...

He kurban,
gizlenen korkuların altında kalmadan,
haykırsan,
ferahlamak için değil,
adam gibi korkmadan sevdiğini söylesen!
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar -Şair