karanlıklar ürkütür beni
gecenin en leyli zamanı
kaplar etrafı ölüm sessizliği
ay saklanır bulutlara
uzaklaşır ayak sesleri kaldırımlarda
gözlerin uykuyla barıştığı an
kapanır kirpiklerin örtüşür bedeninde
ruh bedenden ayrılır çıkar yolculuğa
bir kuş gibi hissedersin kendini
kanatların olmadan uçarsın havada
bazen düşersin uçurumlara
karabasan denilir adına
açılır sırlar kapısı ardına kadar
bulursun kendini rengarenk bir dünyada
belki de bir ırmak kenarında
hareketlerinde özgürsün yok kısıtlama
tek felsefe eşitliktir orada
saniyelerle yaşasan da
bitmek bilmez bu rüya
adı üstünde işte sırlar alemi
gördüklerini hatırlamak istesen de istemesen de
kaçırırsın en önemli ayrıntıyı
sabah uyandığında açarsın kalınca kitabı
sanki o biliyormuş gibi herşeyi
oysa yaşamla ölüm arası
ince bir çizgidir
boşa değildir gelip gitmelerin ...


Refik
30 . 01 . 2015
İstanbul