Ateşin düştü zamansız yüreğime
Hazırlıksız yakalandım gidişine
Sensiz bir hiçim artık
Yalnızlığın peşinde sürüklenip gidiyorum

Sensiz koylarında demirliyorum zamanın
Sesimi duy diye haykırıyorum
Gözyaşlarım dondu akarken yanaklarımda
Yaşadıklarımız çok yıprattı bizi
Biraz daha hoşgörülü olabilseydik
Empati yapabilseydik
Anlardın
Hergece gözyaşlarımla sana yazdığım şiirleri
Neden nokta koyamadığı mı

Gören gözler kör olduğunda
Dil susar inzivaya çekilir
Kelimeler sessiz kalır
içtiğin suların tadı zehir olur

O’nsuz aldığın her nefes
Biraz daha ölüme yaklaştırır
Kirpiklerin kapanmaz geceler boyu
Her yağmur yağdığında oturursun cam kenarına
Buğulu camlar arkasında beklersin sevdiğini

Giden gelmez geri
Sorgularsın beyninde neden niçinleri
Kim bilir
Belkide erteler gelişini
Yüreğini yakar akan tuzlu gözyaşların

O’nsuz bir ömür geçmez ki
Bir dön de bak arkana
Bıraktığın enkaz yığınıyla övün
Çektiğim acılara dayanmıyor yüreğim
Korkuyorum
Tek kelime söz etmeye
Yanlış anlaşılmaktan korkuyorum

Anlatsam anlar mısın derdimi
Öyle zor durumdayım ki
Artık herşey flu yaşam anlamsız
Gezdiğim tüm sokaklar bomboş
Çaresizlik kokuyor her yanı
Ürpertiyle uyanıyorum sabahları
Gözlerimi açtığımda
Sen düşüyorsun aklıma kokun sarıyor her yanımı

Sanki hayat duruyor
Sensiz bir sabaha uyanmak
Beni çok korkutuyor
Seni sevdiğimi fısıldıyorum yeni güne
Bensiz bir dünya hayal etmeni istemiyorum ...

Refik
12 . 10 . 2016
İstanbul