Tutsalardı göl Hakan’ın sözünü
Yarınları garantiydi, ibretlik
Söndürseler cahilliğin közünü
Olacaktı ati, çantada kekelik

Sabırsızca geri döndü o peri
Bozuldu tılsımı açıldı kutu
Servet geliyordu şöhretten geri
Ol bakışla almasaydı kaderi

Zoya Tülek Aktulpar’a binende
Gaipten bir sesle açıldı kapı
Hilebaz çeliği ‘pîri’ delende
Suya başkaldırdı topraktan yapı

O Tulpar ki şaha kalktı uzaktan
Diyarımda aldı acı soluğu
Kaçış olmaz ermemişe tuzaktan
Havası ondandır, suyu, oluğu

Kuşlar hasretini alıp getirdi
Dediler burası vatan toprağı
Ayrılık ömrümü yedi bitirdi
Tükenmez ümidin, gönül sığnağı

Sen olmadan devran dönse neyime
Kurur kalır kemiklerim etlerim
Tüleğinde oynar kuşlar deyim’e
Cevap vermez kederlerim düşlerim

Eski tüyler dökülmeden yenisi
Getirmez ruhuma ılık bir nefes
Yüzmeyi unutmuş Nuh’un gemisi
Seninle bulacak yeniden heves

Tüm canlılar sana derdin dökerdi
Taşırdın omzunda küheylan gibi
Unutulmasaydın kimler bükerdi
Açılmış başını, baharda tipi
Abdurrahim KÜÇÜK

Aktulpar : Zoya Tüblek’i atı
PİR :Hızır
Tülek : Hayvanların eski tüylerini döktükleri yer