Nefesimde ilk tespih, zikir ulu çınardan,
Daha haberim yokken, ne anadan ne yardan
Hasretinin ninnisi, ufkumda çığır açtı,
Sende en güzel duygu, kavuşmayan kulaçtı
Sen soysuza süt-liman, özüne kahır şehir,
Savaşlar arenası, ilk şehir, ahir şehir
Sen cennet diyarında cehennem iki baştan;
Gökdelenler bunağı, çamuru harcı yaştan

Tüm ahların mezadı, gençliğim, ah! İstanbul
Surlarına değmeden, geçtiğim, ah! İstanbul
Daha şafak sökmeden, kaç göz sende sönecek?
Kaf dağından umutlar, viraneye dönecek

Met-hü sena oynağı, ehli-zemzem, ehli-nar,
Ol Rasül söylemese, olurdum sana ağyar
Köklerinin bir kaçı, kalmış yaban’a ulak,
Tecelliden nasipsiz, sende kalp sende kulak
Beyoğlu’nda azmışın, tepinir korhanede,
Tarlabaşı’nda açlık, kıvranır körhanede
Hani altın taşların? Toprak nerde? sen nerde?
Lokmaya katık olmuş, o ar denilen perde

Tüm hayalleri yakıp, yıktığım, ah! İstanbul
Kapılarını çakıp, çıktığım, ah! İstanbul
Martılardan yem kapan yıldız, bir gün sönecek,
Bekleme! Ayrılanlar sana geri dönecek

Ey! Masalların şehri, derde ilham konağı,
Şuara sığınağı, söze gülfem dudağı
Sanırsın tarih senle, insanlık senle başlar,
Bilinmez ki denizin, geçmişi tenle başlar
Nice leventler uçtu, of! Bile denilmedi,
Ne bitmez iştahın var, hep yedi yenilmedi
Ayrılık yaftasına, an dedin, şuan dedin,
Her gönül bağlayana, işte an, buan dedin

Hislerim, duygularım, biçmişim, ah! İstanbul
Dünlerim, yarınlarım, geçmişim, ah! İstanbul
Kördüğüm çözülmüyor, hilelerin ağların,
Hiç halini sormuyor, gülenlerin ağların

Ehli küfür diyarı, İslam’dan önce asıl,
O semavi buyruğu, sıkı tut, iyi asıl
Yoksa bahadırlığın, şanı sana, dâr olur,
Evliyalar diyarı çöl olur, nazar olur
Göklerin aydınlığı yol veriyorsa sana;
Bengisu iksirinden durma iç, kana kana
Ayırt et, bir eyleme, servileri yelleri
Doğacak günü bekler, yediveren gülleri

Derelerim çaylarım, içmişim, ah! İstanbul
Köşklerim saraylarım, göçmüşüm, ah! İstanbul
Yetmiş ırk yumağından sarılmış inci, darı,
Azın çılgın nimetten, çoğun arar mezarı… 12.04.2011 Abdurrahim KÜÇÜK