Kar lapa lapa yağıyor,
her yüzde bir iz bırakan,
solduran,
güldüren ya da sevindiren,
tüm başlar kar ile ağırlaşıp bükülen,
sanki bir ayçiçeği tarlası,
seven insan çiçekler,
ışıklı ve boynu bükük...

Bir denizdir sevgili,
uçsuz bucaksız,
durgun bir göl gibi sakin ya da fırtınalı,
"Seni seviyorum,"
haykırışları
dalgaların uğultusu gibi,
kayaların ötesine ulaşır,
köpük köpük çoşkusuyla hayata,
doğaya meydan okumaktadır.

Ben gibi,
bazen kükremekte,
bazen,
sonsuza doğru akıp gitmektedir,
sessiz,
kimsesiz,
uçsuz bucaksızdır bazen,
derinliklerinde,
aşk’a dair giz dolu masallar söylenir...

Durup,
dinlersem kendimi,
dalgaların sesini duyuyorum,
akan nehri yüreğimde,
ya da yüreğimi,
o,
gümbür gümbür nehirde buluyorum...

He gülüm,
aşk ile,
birilerine karışıp sonsuzluğa gidiyorum!..
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar –Şair