bu yol güzel
böyle yürüyelim durma
ayakların ne diyor ayakların söylesin
ağaçlar çalılar otlar
bahçede toplanan kalabalığın ötesi

sonra senin biriktirdiğin bir şey
yüzünden düşen
sabah güllerinin kırmızısı

kaygılı bahçıvanların süslediği düzlüğe veda etmek
zor geliyorsa dönüp arkanı git
orada klişe bir pencere ve beklemek
gündelik güneş batımları
gece yıldızları ve ay
oysa orada karanlığa bürünüp korkularınla yüzleşmek var
insan eli değmemiş ağaçların arasından
tanrının sana dokunmasını beklersin
bil ki
çaresizlik duaların en güzelidir

yarın şehrin bulvarlarında
kimsesizlerle selamlaşıp
dudak dudağın tadını bilir
duvarlar hiç bir şeydir bazen
koşmak istersin sokaklar seni saklar
ışıkların teskin ettiği buğulu sis
bitene dek benimsin

o güzel ağzınla kapanıp
gidecek yeni yaralar arıyorsun belki
ormanların içinde bizi bekleyen
kalbimin sesi
suya değince ağlayacak
arkana bakmadan koş
emin ol ki dalların açtığı yaralardan
daha büyük olmayacak sevgim.