HASAN ABİM YÜREĞİN AKARSU EYVALLAH

ben...


göz ucumda annem vardı
elimin taşında
babamın ismi

...

boşluklarımı dolduramıyorum
dahası kırık her ayna
kendimi tek parça göremiyorum

kabarık kitapların aralığından
kısa hikayeler bakan
bir hayat verin bana
tüm yetişkin kusurlarımdan arınmış
çocuk yüreği büyüten
adamlığımla olsun yalnızlığım
ve yaşadıklarım

kuşları çok severim
hele güvercinler
birde serçeler

her kanatlandıklarında
yeniden doğar
yeniden büyürüm suskunca

her kuşun ölümünde
yaşlanır saçlarım
düşerim toprağa
rüzgar susar
gömülürüm
gagalarının mezarlığına

mesela
aynı yöne giden
iki sevdayı asın kirpiklerime
gittikleri gecelerde kapanıp
kalktıkları sabahlarda açılsın usulca
mahsun günlerine dağılsın bakmalarım
arınsın umutlarının sularında gözlerim
kirlenmesin aşk
kirlenmesin gördüklerim..

ne çok sohbet ettim boyacı çocuklarla
esmer gülüşlerinde sevdim insanları
küfürbaz oyunlarıyla anladım düşlerini
bir argoda ben hayal ettim
kardeş olduk
kentin en terbiyesiz caddelerinde

acınası hataların
ninnisiyle uyuyup
pişmanlıkların ağıtlarıyla uyandım
kızdım kendime
sövdüm
vurdum
dövdüm beni
yinede uslanmadı
beni hep benden etti

yinede
kırmızı bir uçurtmam olmadı hiç
mavilere havalansaydı
ipinden tutsaydım korkarak
ya benide götürür diye ürkseydim
ya mavilerde kaybolursam deseydim
halbuki
düştüğümde dizlerimin yarasıyla ağlarken
başımı kaldırıp her göğe baktığımda
gülümsedi mavi bana
mavi bana gülümsedi
güldürdü beni
ah be
yaşamı bana hissettirdi..

şimdi
savaş artığı zamanda
bana barışları verin desem
başınız öne eğer biliyorum
eğmeyin
hürriyetin
mutluluğun
huzurun bedava olduğu dünyada
herşeyin satılık olduğunu öğrendim
üzülmeyin
üzmeyin kendinizi

aşk
seni unutmadım
unutmadım acılarını, sancılarını
göğsümün üstüne bıraktığın tonlarca ağrıları

biliyorum
suç sende değildi
hep böyleyiz işte
suçlu ya hayat
ya düşler
yada aşk olur bizlerde
halbuki
onca kederin,derdin
tek suçlusudur insan
hayat verir
düş verir
aşk verir
biz
elimize, yüzümüze bulaştırıp
kendimizden başka herkesi suçlarız
yok aşk
yok sen iyisin
sen hep iyi oldun..

nankör olmadım hiç
denize sıfır küçük bir kentim var
yolda gördüklerimin selamları
her düştüğümde kaldıranlarım var
kışları cumartesi yağmurlarım
baharları taze kuru yaprak
ve beyaz erik çiçeklerim var
nankör olmadım hiç
topu, topu beş caddeli bu kentte
otuz üç takvim eskittim
havasıyla, suyuyla
yeniden büyüttüm kendimi..

deli olduğumu
hep öğretilenlere ters durduğumda anladım

anladım ki
deli olmak
bildiklerinin
ötekisini yapmakmış
öyle yaptım
yanıldığımdan çok
yanılttım
susmadım
korkmadım
en çokta diz çökenlere tükürdüm
tükürdüm
tükürdüm
benim tükürüğüm bitti
onların onuru kirlenmedi
acıdım mı
üzüldüm mü bilmiyorum
ama değişen hiçbirşey olmadı
oldukları gibi
hep puşt kaldılar

ve hep aşık kaldım tabiata
onca karalama yazdım aşka
topluma, yalnızlığa, umuda

dedim ya
boşluklarım hiç dolmadı
hep birşeyler eksik kaldı
hep birşeyler yarım

artık aynada aranmayıda bıraktım
altı üstü üç saniyelik bir masalız dedim
uslanmadan hayata dair
tüm gemileri yaktım

dramatik gibi görünen
aslında en komik olanlarmış
anladım

...