Ömür tende bir urbadır kâh kısadır kâh-ı uzun
Dünya denen bir handayız gidiyoruz gündüz gece
Bir gün biter son vademiz kalmaz izin hem de tozun
Vaktin bir sahibi vardır o da yücelerden yüce


Farz-ı mesel doğmasa gün sabahlar hiç uyanmasa
Yıkılmaz kaledir insan bazen de taştan bir surdur
Arz-ı endam üzre durup aşk ile içten yanmasa
Kainata âmâ bakan adı üstünde bir kördür


Sararıp solar gül yüzün içecekken o son demi
Düşer payına bir seda okunur adın salada
Bir ummandan sıyrılarak karaya vurur bu gemi
Her şey yerli yerincedir yazılmış arş-ı alada


İpek tenin hârelenir saçına dolunca hazan
Yoktur kârı pişmanlığın artık vakit çokta geçtir
Kader der razı geliriz böyle demiş bunu yazan
İnsan gönlü doymak bilmez yaşamaya daim açtır


Bir var bir yok insanoğlu yazgımızda Hak kalemi
İnancımız sermayemiz yitirince gözde feri
Oku emriyle yoğrulup anlamalı bu alemi
İkra diyor ilk emrinde sonsuzluğun ol neferi