Durmadan ağlıyorum
Her dokunuşta, durmadan diriliyorum atılan her taşta ve
Durmadan sesleniyor içimdeki
Muhammed ölmedi ölmeyecek diye

Ve ellerimde bir damla umut
Gözlerimde hiç bir zaman silemediğim o hatıra
Ben evimde,
Kardeşim Muhammed dışarıda
Ben mutluyum huzurluyum
Muhammed kardeşim ağlamakta ve
Sesini ise hiç kimse duymamakta…

Ben Muhammed

Ölümle birlikte ismimi taştan duvarlara yazdım
Kardeşlerim çok benim Irak’ta Filistin’de
Çeçenistan’da
Öldükçe daha başka bir neşeyle diriliyorum
Her selada tekrar kıbleye dönüyorum
Kardeşlerim çok benim
Her secdeden dualarla kalkıyorum…

Ben uzaktayım

Yüreğim yakında
Elini uzat kalbime tut onu sıkıca
Sakın bırakma ve düşün
Hiç tereddütsüz ve söyle bana
Nasıl unuturum…
O sırtımda durmadan kanayan ve
Beni durmadan ağlatan yarayı
Düşündükçe kanamakta ve düşündükçe yorulmaktayım
Ve yerdeyim şimdi elimden tut
O’nu ayağa beraber kaldıralım




Ben yürüyorum durmadan, yorulmadan
Ağlamadan bir gecem geçmiyor ve
Çığlık atmadığım rüyam yok ve
Gerçekleri görüyorum
İslam’ın yumruğuyum ben, vuruyorum
Durmadan suratlarına ve
Her seferinde yine ağlıyorum
Ve yılların verdiği dirilişle uyanıyorum
Uykumdan… Ve
Ayağa kalkıyorum zincirlerimi kırarcasına

Bir baştan diriliş bu
Yalnızım bu yolumda
Durmadan bağırmaktayım

Son nefesimi alana,
Bir romanın belki son yaprağı olana kadar
Ve benden milyonlarca insan olduğuna
Fakat ağızlarının, kulaklarının ve gözlerinin olmadığına
İnanmaktayım…
Allah’ım…
İbrahim gibi ayaktayım…
Ve Musa gibi Kızıldeniz deyim…
İsa gibi eziyetler çekmekteyim…
Ve ben Muhammed
Tek başına bir dirilişin adıyım…