uzun yolların yarısında kaldı ömrüm
karanlıklara açıldı bütün kapılar
gecenin fısıltıları ile boğuştum
sabaha bitmez kabuslar
ömrümün her saniyesi büyüdü gözlerimde
zaman değilmiş seni benden alan
sevilmeyen bir bedenmiş meğersem
bende duran...

ılık ılık işlemiş hücrelerime soğuk
parçalanmış yüreğimde binlerce yara
oluk gibi akıp sevdam, ziyan oluyor
hayırsız sevgiler uğrunda...
buğulu pencereme vuruyor sokak ışıkları
damlıyor içime hasretin...
usulca değiyor ellerimin yaşamsız bahçesine
geceleyin yağmurlar...

yoruluyorum yürüdüğüm yollardan
bana hep diken... hep bana uğursuz
geliyor yarım yamalak sevdalar
sevgiyi kaybedeli oluyor yüzyıl kadar
ağlıyor nasırlaşmış duygularım
bu gece bedenim kaybolmak adına
geçiyor kendinden... duvarlar geliyor üzerime
korkuyorum bu yalnızlıktan...

bitecek gibi bir umut yok...
ucunda gözükmüyor bir aydınlık
karanlık sinmiş camdan ruhuma
ne tarafa dönsem hep bir çukur
haykırıyorum feryadlarımı
duyan yok kayboluyor sesim...
oluyor geceler bir karabasan
çöküyor üzerime boğuluyorum...

sabah uzak yine bana
sessiz yaşantımın son dakikalarında
köşebaşlarında görünüyorum
yağmurun değmediği yerlerde
diz çöküp Yaradanın önünde
hissediyorum kalbime saplanan hançeri
düşüyor ellerimden canım
semanın sonsuzluğunda kayboluyorum...

yok işte bir çıkışım
kayboldu gitti sönmez dediğim ışığım
sırasıyla tükendi sevgi mumlarım
hüzün bulutları toparladı gece
fırtınada boğuldu yazım ve baharım
sevincin hüznüm, hasretin yaralarım oldu
geç geldi yine sabah
seni seven öldü...