kalbimin kıvrımlı yolları çıkıyor sana gece yarılarında
üzeri açılmış uykular biriktiriyorum sana
soluksuz sevmeler kuşanıyor yüreğim
ama intiharlar okunuyor gözlerimden
kederli sesler susuyorum gelmeyişine
cümlelerim harap
yokluğunun depremi yerle bir etti hayallerimi
şimdi hangi vuslatı beklesem
bir yanım yıkık dökük
kendime bile inanmıyorum
kanmıyorum umutlu bekleyişime
bir sonbahar günü
kopup giderken sen ömrümden
üzerine kar yağdı tüm ümitlerimin
ve soldu tüm beklentilerim
ben okyanus mavisi gözlerine terkettim sevdamı
senden bana tek kalansa
hatırlamak istemeyeceğim bir anı
ki unutmak imkansızken
hatırlamak da manasızdı
sen gittin
çölde bir susuz gibi tükendi kalbim
ellerim boşluğa sarıldı
ceplerimde soğuk, bir akrep
yalnızlık denen öyküde baş karakterdim hep
çoğu zaman öldüm kendi halime
hiç gülmedim istemeden bile
oysa gülüşü güzelim derdin
senden sonra kimseye gülmedim
sana sakladım benliğimi
gelmeyeceğini bile bile
defalarca yalan uydurdum kendime
bir umuttan hayat çıkardım ben hep
varlığı bile şüpheli bir ihtimal için
yaşamayı göze aldım hep

şimdi bu şiir senin için
kimbilir okursun bir gün istemeden
bu benim şiirim dersin
senin olduğunu bilmeden

- Abdullah Cemek