kelimelerimi nasıl seçeceğimi dahi bilmiyorum.
hangisini hangi cümleye koysam aksıyor anlatacaklarımın bir tarafı,
neyi nasıl sussam kan olup akıyor sessizliğim ağzımdan avuçlarıma.
pek iyi değilim son günlerde,
yüzümü doğrulttuğum gökyüzünde yıkılmış kuş yuvaları,
penceremde öksüz begonyalar,
bir de ağrı kesici şarkılar var.
sen git dedin diye çekiyorum bunca sancıyı,
senin de gel diyemediğin için ağrıyor kalbin.
farklı şehirlerde aynı acıya gebe hayatlarımız.
günbatımında aklımda yer ediyorsa hala yüzün,
yalnızlığımı kalabalık kılıyorsa tek sözün,
onca meşgale arasında seni arıyorsa hala gözüm..
delilim yok kalbimden başka!

unutmuş değilim deli saçması öfkelerimi,
ama sen de hatırlatma eksikliğimi.
ve bil ki;
her zaman öfke kırmaz insanı,
bazen durgun bir nehirde boğulursun,
sessizliğin içinde kaybolursun.
sen sustun diye ben
ölmedim mi sanıyorsun ?

neden yazıyorum bunları sana sorma!
her zaman komşu değildir iki şehir,
bazen uzaktan uzağa iki sevgilidir.
mektup yazamıyorum diye
sana bunca şiir!

elimde olsa sana yaramı gönderecektim,
kalbimden geleni yapıp seve seve vazgeçtim.
her şeyin üstesinden gelirdim de,
acıma yabancı kalışını nasıl kaldırabilirdim ?

yine ayrı yazılıyoruz bak aşkın imlasında,
deliriyor kelimeler gönül makasında.
oysa dingin bir adamdım senden önce,
şimdi sayısız ölüm saklı çekmecemde.
ne vakit ah etsem asılıyorum boynumdan,
sana çekimlenmiş her cümlede.

anla işte sana hepsi yazılanların.
ama sen duy diye,
oku diye,
anla diye değil;
yitirirdim kalbimi biliyorum,
hiç yazmasaydım.