" bir seni sevdim,
bir seni hala.. "

güne açarken sisli dağların engebeli gövdesinde
mayıs çiçekleri,
güneşe elini uzatırken haziran günleri,
bordo ırmaklar akarken gülüşümün gevrekliğinde
yaz mevsimleri..
bir seni sevdim,
bir seni..

çatırdarken soba üzerinde annemin bakır demlikleri,
mahmur gözlerle bakarken pencereden gözlerim,
köşedeki fırından yeryüzüne
dağılan sıcacık somun ekmek kokusunu,
bir de seni sevdim sabahları,
evlerden koşuşturan çocukların telaşıyla.
bir seni sevdim,
bir seni hala..

gündelik muhabbetin orta yerinde
düşüşünü aklıma,
seni bir kaynak suyunun berraklığında
tasavvur edip
abdest aldırırken sevdama.
gönlüme kayışını sevdim,
ıssız gök’yüzümde bir yıldız narıyla.
seni,seni bir öykünün saklanmış gerçeğinde,
elleri kelepçeli sanık imkansızlığıyla,
’dokunsam düşerim kayboluşun avuçlarına,
kaçsam kaybolurum ölümlülük hastalığında..’
fikriyatının korkusuyla defalarca sevdim.

bir seni sevdim..

gece oldu,
aklımı örtüşünü sevdim.
patiskadan gülüşünün otantik işlemesi
düşerken yüzümün rengine,
kalbimde örülüşünü sevdim ilmek ilmek.
düğümledim sözlerimi karanlığın lal duraklarına,
kent kent kovaladım hırçın sesimi sessizliğimle.
gölgem düşerken izbe caddelere,
gölgemi öldürmeni..
gözlerinle içip karanlığı,
gözlerime yaktığın mum alevlerini..
bir seni sevdim,
bir seni gece olurken.
bir seni hala,
her gece defalarca ölürken..

- abdullah cemek