kayıyor damlalar camdan
her hareket sonrası için bir umut
ellerinde öyle
bir birine değdikçe sevgiyi hatırlıyor olmalısın
ve kaybetmeyi
çiçekler süslerken toprağını

nereye yakın olursan ol
yine de bir adım ilerisi var
ki vazgeçmek diye bir şey yok
ulu düş kollarını açınca
azalıyor teferruatın acısı

yalnız doğduğun günden beri
birleştirip cisimleri
sana oyuncaklar üreten akıl
sakındığı dalın süper sesini
rüzgarın arkasına saklamayı biliyor
biraz yağmur yağacak olsa
hemen kaçmak geliyor içinden

vaktiyle öylesine bakıp gülerdin
sonra akşam
sonra sabah sonra gün
çabuk giyinirdin koşuşturan zamanı
yolları ve kaldırımları çabuk
hayatının süsü olsun diye uğraşan
tez huylu erinç
veya bir bulut onarıcısı olmadan
inanırdın
seni avutan alaycı aynalara

heyecanı beklemek olan son kıyı
kavun içi bir hayalin sana doğru yürümesi değil
sarılınca sarhoşluğun o uzun bahçesinde
solmayacak çiçeklerle duludur yüzün
gözlerini kapatınca hatırladığın
sevinçlerin ürpermesiyle okunan dua.