Vapurun güvertesinden izlerken İstanbul’u
Rüzgar çarpıyor da yüzüme,
Bir an seviniyorum ve bir an sanıyorum ki
Öpülüyorum kadınımın dudaklarından,
Ve işitiliyorken martıların sesi
Unutup da geçmişi
Bir yere ya da zamana sığdıramadığım ruhuma
Gökyüzünde martıların kanatlarında yer buluyorum
Ve de unutuyorum açlığımı
Sevgililerin atılan simitleriyle
Geçiyor da zaman
Varıyor elbette başka bir limana bu gemi
Çok geçmeden anlıyorum
Benim yerim ne bu kıyıda nede karşı kıyıda
Açılıyor ellerim gökyüzüne de
Tek bir seçenek kalıyor avuçlarımda
O da gitmek buralardan çok uzaklara