Loş bir ışık ezerken boş duvarlarda gölgemizi,
Korkak bedenlerimizin yücelişini gördük.
Fısıldarken kulaklara son dileğimizi,
Yine çocuksu hayallerimizin izini sürdük.
An ve an yaklaşan ölüm;
Sunmaktaysa da bizlere, geçmişe dair pişmanlık,
Duvarlarda büyüyen gölgemizin cesaretiyle,
Günahlara doğru bir adım daha yürüdük.
Uyandırılınca en derin uykumuzdan,
Cehennemin vicdansız sıcaklığında,
Bir yaşam boyu akıttığımız gözyaşımızdan
Daha da fazla ter döktük.
Geriye dönüp bakmak istesekte bizler,
Duvarlarda büyüyen gölgelerimize,
Ki cesaretin resmiydi hani onlar.
Anlamak bize ilk kez bu kadar kolay
Ebediyete kadar gölgesiz yürüdük.

-Mustafa Onur ORHAN-