İSTİKLAL CADDESİ ÇOCUKLARI


Aynanın kırık parçalarıdır odamızı kaplayan
Kendi yüzünü görmeye dayanamayanların
Yumruklarıdır bu denli hırçınlaşan
Sonrasında; kitaplığın tozlu raflarından
Aşk hikayeleri bulunur
Hani olmaz denilip de oluverenlerden
Ve ateşiyle gözlerimizi saran bir mumun etrafında
Vururken gölgelerimiz duvarlara
İçler çekilir aaah ah diye
Aşkın böylesi yakışır bize
Ağlamak bize bu kadar kolaydır işte
Bilmeyiz kaçıncı kez olacaktır
Bir kadının hayaliyle vardığımız geceye
Ve biz biliriz ki yarın yine
İstiklal de düşeriz bir kadının gölgesinin peşine
Göz göze gelebilmek için bir kez olsun
Beklenir birkaç sokak ötede
Yeniden ve yeniden gözler kesişinceye dek
Bilsek de hikayenin sonunu vazgeçmeyiz
İsteriz ki raflara konsun hikayelerimiz
Lakin hep nedendir bilmeyiz
Yarım sayfa yeter hikayemize
Biz İstiklal’in gördüğü en bahtsız çocuklarız
Bilmez kimse nedir bizim adlarımız
İç ceplerimizde gazeteden kesilmiş aktrisler
Dilimizde yalnızlık şarkıları
Bekleriz sizi bir sokak ötenizde
Belki bir sokak ötenizde kalmışızdır
Kimbilir?

Mustafa onur orhan