Bulutlar birden toplandı rüzgârla birlikte,
Rüzgârı severdi, dimdik uzaklara ve kendi hallerine bakardı
hüzünle dolardı ciğerleri
Ve yağmur gönülsüzce yağardı sızlayıp duran kırık bu kalbe.

biryerlerde unutmuşum kendimi
nerdeydim bunca zaman
!
Delirmişcesine kaybolmuşum zamanın içinde
Herşey hayal meyal bir rüyadan uyanırcasına
Bu haller gelip geçici...

Ne çok kaçmıştım hüzünden
Kendi içinden daralıp bazen bir boşlukla dolarsın
Yalnız olduğunu sanırsın.
Kendi içine, o boşluğa bir yolculukla çıkarsın,

tüm alışkanlıklardan,
en unmadık zamanda terkeden
o eşsiz ve basit yaradılıştan,
en kolay yaşama biçiminden.
birliktelikten vazgeçmemiş gurursuzlardan,
aşkların en köpek halinden, yalnızca bir nedeni olan ’mutluluğa’ dair.
her halden vazgeçip.

Kaçınılmaz bir öfkenin muhatabı olan tüm doğrucular, çok bilenler kahrolun ey iki yüzlü namusuzlar kahrolun.

Herkesin bir acelesi var
tren kaçarsa bu gardan
Raydan cıkmış bu engelsizler
En pezevenk halleriyle sana biçilmiş kaftanın kim olduğunu gösterirler şu hayatta.

Sana bu hayatı biçenler
Geceleri kafayı yataklarına gömüp rahat uyuyacak
senin için doğru olanı yaptıklarını düşünecek

Sizler rahat uyuyacaksınız diye
Gecelerimi verdim size
Ey mülteci
yagmacı
Sarhoş meze artıkları.

Kendi kahpe yaşamlarınızı
Geleceğe taşıma kaygılarınızın
Nelere mâal olduğunu görmeye
Alışık olmadığınız bir Buyruğun neler yaptığını görmeden ölmeye niyetiniz yok gibi.

Siz şimdi doğrularınızı sıralayıp durun
Vazgeçmeyin bundan
Bir önemi yok hiçbirşeyin
Geriye dönüşlerin bir anlamı yok

Bir sefer çıktığında kendi içindeki bu garip yolculuğa.
edindiğin her şeyin bir bir üstünü aralayıp
yüzleşmeye başladığın
bu ömür
bitmeyen bir şiirle çıkar karşına.

Dinmeyecek bir öfkenin kurbanı olacak geride kalanlar
gençliğin verdiği kaynayan kan hiçbir beklentinin olmaması
şu hayatın...

Biliyorum öfkeyle kalkan bu umarsız;
uyandığında bu rüyadan,
bu belalı hiddetin,
zararla dineceğini.