Değerli can dostum.


İstanbul'a ilk geldiğim 2008 yılıydı. O senenin sonuna kadar oldukça büyük sıkıntılar yaşadım. Özellikle ekonomik sıkıntılar belimi bükmeye başlamıştı ki artık ''Allah'ım al bu emanetini'' Diye ediyordum dualarımı. Ama sanırım hep dildeydi dualarım.

Bir Ramazan günü mahallemizin camiine gittim. Bir kandil günüydü. İmamımız namaz öncesi bir duaya başladı. Topluca amin diyoruz. Her aminle birlikte bir baktım gözlerimden sicim gibi yaşlar inmeye başladı. Şaştım kendime. Öyle kolay ağlayan bir insan değilimdir.

Sonrasında birden hayatım değişti. Hiç beklemediğim anda bir iş imkanı doğdu ki biliyorsun. O iş vesileyle tanıştık seninle. Akan göz yaşlarım hem sıkıntılarımı alıp götürmüş hem de ruhumu sanki tertemiz yapmıştı.


Şimdi ?


Şimdi tekrar o günkü gibi ağlayabilmeye o kadar ihtiyacım var ki. Dediğin gibi: Göz yaşları günahsız, göz yaşları vefakar''


Selam ve sevgilerimle Allah'a emanet olasın.

gözyaşı kadar masum, gerçekçi bir nesne daha tanımadım

tebrikler şair

saygımla