onca yıldır senden uzak kaldım
bilirim taşıdığını yükümü
ama uzun lafın kısası
taşlar bir şey söylemedi
belkide söyleyemedi ben bunu anladım
topluca bir ordu geçiyormuş gibi üstümden
bütün ağırlığını çekmek için olanların
göğe bakıp şarkı söyledim

küçülürüm anlamak için
küçücük
yani hiç bir şey bildiğiniz gibi değil
senden sonrasını anlat desem
bir toprağın sırtına binip yalanlar söylersin
ama aniden boşluğa düşer gibi
anlamsızlaşır her şey

var veya yok
iki uçlu bıçak gibi uzattıkça kelimeleri böyle
ortası rıhtım yalnızlığı olsun aşkın
aşkın işi ne
komutları menziline hedeflenmiş bir bomba gibi
varıyoruz geçmişe

bir öncesi benim ince hayatım
sürdürüp uzatıyorum varlığım yettiği kadar
ah o uykusunda kendini bilmeyen çocuk
kaçırıp gözlerini benden
ben değilmişim gibi
alakadar oluyor benimle

camlar ve onların belirsiz karmaşaları altında
karar vermeye çalıştıkça
yağmur mu yağıyormuş
yoksa bu ıslaklığı değiştirip bize hüznü getirecek
arka sokakların bilmediğimiz bir acısını
duymak için bu hakikati gerçekmiş gibi süsleyen
şiir konvoylarına üzülüyorum

kağıdı alıp sıkıca cebime soktum
arkasını dönüp uzaklaştı enayi
yazılacak bir yazı buldum kendime
dalgalı saçlarını çözdüm rüzgarın
geçti içimden seneler
bir daha yıkılmadım.