önemli olan başlamak
parmaklarını ucuca değdirip ilerlemenin yavaşlığında
pencerelerini sakince açan
hiç bir şey olmamış gibi konuşup dişlerini gıcırdatan
halının altındaki yoksulluğunu susturan
bir başkasının aklına sıçrayan keskin duyguyum

şimdi alçalıp mısraların arasına karışsam
merak edip oralara baksam
bir kaç çocuk oyun oynuyordur belki bahçede
geceler hangimizin boşluğunu bize geri çevirebilir ki
baygın başımı yeni şehirlere kaldırır gibi tekrar
uyanacaksam köhne bir handa
size çay taşıyor olmalıydım belkide
yada korkuluklara yaslanmış korkum olmalıydınız
bana çabuk ol diyen

gece olunca sizi sayardım
tek tek düşürürdüm aklımdan zayıflıklarınızı
üstünüzde gözlerimin gezindiğinden fazla
daha fazla tanımak için zaaflarınızı
yarın bütün ciddiyetimle
bütün çaylar vallahi benden

yokluk küçük bir adamın ilk ganimetlerini şöyle yazıyor
bugün sana şehrimden üç tutam göz yaşı akıtıyorum
unutma eğer bir gün hatırlayacak olursan beni
şu karşı kahvenin önünde kavga eden adamlara beni sor
sarılıp bir birinize
benden eski aşklara selam söyleyin

ne çok aydınlık var değil mi
bir yanda koca koca evler ve onların gölgeleri
bisikletli bir fırtına gibi önümden geçen şımarık çocuk
ben onun yaşlı çocukluğunu giyiniyorum o an
bu soytarılar şehrinde bana gülmeni seyrediyorum sonra
dikenlerini batırıyor çam ağacı
sevmek ne kadar acı.