45
Yorum
66
Beğeni
0,0
Puan
3210
Okunma


Ne zaman baksam dağların eteklerine
bacaklarına sarılan sübyan olur yüreğim...
sıtmaya tutulmuş titrek bir anda
yekpâre bir güneşin gözyaşları bölünür
uykunun alçak eşiğinde...
Mart çocuğuyum ben;
sıcak topraklara öykünen..
ondandır
kapıların ardından bakakalışım..
Kış yanığı ellerim
gözlerim kırkikindi
şefkatini gömüp içine
göndersene cennetinden
bahar cemrelerini..
Anne..
hadi koy haziranı göğsüme
beklenmedik bir ağustos ısıtsın sonra
kucağında demlenen akşamüstü çayını
balkonda içmeliyiz terleyen avuçlarımızla...
suyu sever bilirsin gözlerimin menekşeleri
hadi anne,
hadi ağla...
Yok; değil öyle dertten, kederden
vuslata yağsın gözlerimiz..
sen beni bil, ben seni..
hiç gitmeyecekmişsin gibi..
külken kora dönmüş gibi hani...
Bir yaş daha aldım anne
göğsüne dolanan sarmaşık olsam şimdi...
Özlem TARHAN
Önce değerli seçki kuruluna, sonra da varlıklarıyla destek veren tüm dostlara şiir adına teşekkür ederim..