Bir şehir kurulu yüreğime
Düşlerin maviliğini kaybettiği,
Umutlarımın hüzne komşu olduğu bir şehir

İstanbul gibi biraz,
huzursuz kalabalıklar var içinde
dost canlısı yalnızlıklar
Yağmur yağdığında ıslanan sadece yeryüzü olmuyor
Yüzümün coğrafyasında sele teslim gözlerim
Sular altında kalıyor sevinçlerim de,
yüreğimle birlikte

Ankara gibi biraz,
ciddi yaşanıyor acılar
Matemi bir siyah umutlarımın giysisi
Ve herkes birbirine benziyor
Vicdan var ama ilgisizlik hakim sulietlerde
Ve hiç kimse yanaşmıyor bir başkasının acısına
Çünkü paylaşmak çoğaltıyor acıları
Şiddetleniyor sancılar,
ağır geldiğindendir belki de/‘herkesin acısı kendine’

Bir şehir kurulu yüreğimde
Müziğin olmadığı,
Kulakların aşinalığı bir tek sela seslerine
Çünkü her gün bir umudum defnediliyor;
düşler mezarlığına

Mavi yalnızca renk olarak bilinir mesela
İnsanlık gibi biraz,
adı var sadece kendisi kayıplarda

Bir şehir işte yüreğim;
uçsuz bucaksız ayrı bir dünya...


Umduğum sevinçler,mutluluklar ve mavi düşler iken
Bulduğum;
sızıların üstünü örttüğü,
mavi ile siyah arası düş kırıklığı,


yaşam ise tam bir muamma…