Örtün beni kendime
dünya nimetlerinden kovun
zulmet dünyasından haramice kaçılır ancak
hicretim kaçınılmazdır
bu şiirin terkesine oturarak

olur ya en ince elifin imgesi
dilimin altında müntehir sakladığım menekşedir
o kadar safran
hiç olmadık anında bir mevsimin
en dingin ehrama bürünüp
cehennem sönmesi bir çığlıkla nâza geçerim
cennet şavkıması tahta köprülerde
lâl eden dualara başlarım

yüzümü tazeleyerek dizlerine varmalıyım
annem derdi ki seninledir Allah
bu yüzden hep yıldızlı vakitlerde amin dedim
kalbim değirmenle öğütüldü rüyalarda

bir yanım İlyas bir yanım Nuh
Lâle-i nevcihânim temmuzu yaşıyor
seni hürmetine eğilen develerden soruyor
gözönümde kesilen seraplarda arıyorum

önde burka peşinde yılkı sürüsü
karışıyorum aralarına dolu dizgin koşuyorum
senin su içtiğin kuyulardan su içiyorum
güvercinler hâla kırmamış yumurtalarını
ay basmamış hîra’ya gölgesini bekliyorum
hasretin uzadıkça uzadı yâr


en beyaz martılar gagasında su köpüğü taşıyor
yıkanıyorum
bütün evren gibi ellerimi sana açıp
dudaklarımın kıyısından amin’ler uçuruyorum
suları çekilmiş
Tebessümünü görebilme umuduyla
kıpkızıl titreyeninim
yalnız sana dövünür bu kalp
ölüm olmadan düğümlenen dilimle.