Ey bunaltıdaki Mezopotamya’ya zulmeden soysuzlar!
Etrafımızı saran sivrisinek ölüleri

o dipsiz fısıltı pörsütür kulaklarımızı
yorgun düşeriz limon bahçelerine
sızılar denizinden esen yağız yel süpürür yalnızlığımızı
yılkı sürüsüne karışırız bir bir

açıl İnsan imparatorluğu
saçların kırılmağa durduğu kırgın mevsimlerde
kimseler kalmaz da zürriyetinizden
yeryüzünden çarpışarak çekilirsiniz:
Zira ağaçlar bulutlar denizi sardığında müfrezeler
egemen olamayan bu Ülkelerden
gidersiniz göl karanlığına yüzgeçleri açılmış

gece ham olmamış gündüzün saatleri güz
saatlerin her zerresi kapkara akşam
bedeli ödenmeyen bir şehlaya kapılıp
süzülür gördüğünüzde kirpiklerden
rab siz deliriverirsiniz o an

belki ben anlatsam hatta sen anlatsan
sis ile yıkanmış bir diyapazon çınlar sonsuz
kim çalıyorsa size o vahşetin gongunu
tepenize de gölgesi tüner başınıza doğrulur gün gelir gürz
analarınız çocuğunu sele verir bahtını –yur
sancıyla kalırsınız tek!

sizin için güneş tepenizde yer değiştirse de bir
değiştirmese de
dünya dönse de bir
dönmese de
çünkü uzun sonsuz gözünüzün önünü kaplayan sis
ve çıt kırılmış bir kuğu boynu bükük
dirilmeyecek anlarında çıkar yaralı yerleri öpük
merhamet etsenizde bir etmesenizde!

zaten bütün tövbeleri tapınmış
gövdenize sülük yapışmış ineceksiniz
hangi düşlerden devrildiğinizi bile bilmeden
o büyük hüznünüzle diz çökeceksiniz
mağrur bakışlar delecek suretinizi
damarlarınızdan kan çekilecek

ruhun uyuduğuna inandığınızda
sonra haz sonralar ve daha sonra
saçılır bebeklerin karyolasından gıcırtılar
perdesinden süzülür bedelini ödemiş bir öcü
gözlerin önünden süpürülür hep acil hane tortuları
gökyüzünde durgun akmayan bir don havası
gelecek atında mahmuzlar bir el gem’i

bir yer biliyorum bütün duvarları utançtan kırmızılaşmış
baktıkça; içimin harman yerlerinde bir yel gibi durur durur ağlarım
orada birikmiş hatıralar arınır kara geçmişten
bir bozgun, yakarış çığlığı kendi özünde ay ile doğar
orada nesnenin yalnızlığa ezgisi tiril tiril büyümüşlüğün
orada ağız ağıza ısırmalar gibi terkedilmiş bir gün
parçalandıkça ölüm gibi yontulan
gözleri yalnız imgelemde yaşayan bir anafor cesedi
ve söylenmemiş sözler kalır

ey geviş getiren caniler
ey gaddarlığın emsalsiz alçakları -kuşkusu alçalmışlığın!
bir çağ s/üzülür söz evinden son bulur o kirli roman