’ağrısı gözleriyle büyüyor
suskunluğu en uzun yaşamak olan kadınlar.’

yeniden diziyor tanrı kadar usta değil elleri şairin
harf çalıyor acısından
söz döşüyor
değneğinden tutunarak şiirin.

hayat der ki;
kaderini seçerken iyi bir öğretmen olamazsın.
çünküsü
kalmaktır gitmelerin ardından kalan vagonların boşluğudur
kimse mutlu değildir aslında
biten bir anın akşamına akıttığı zamandan
topal bir dilin kaçışıdır kederinden
tekleyerek harf sektirir
yorulur
yorgundur
acısı yer değiştirir
(t)adı değişmez mesafe düşer hayatla nefes almak arasına
bunalmış bir hayatın imgesi soluğundan kesilir
bilindik bir dilde
tayinini istersin kaderinin.
ama bir ömür atanamazsin.

bir ömür bir kere anlaşılsın diye heba edildi
ve sırf bunun için yaşanıldı..

ah..
gördün mü dünya hayatım omuzlarından nasıl düştü
tadı ağzımda çürük elma..

/yüksel batu