Kırmızı pabuçlarımı ’seni sevdiğimi’ söyleyemediğim
Utangaç düşlerimin salıncağından düşürdüm ve sustum.
Bilirsin ben susunca yeryüzündeki bütün çocuklar ölür...
İkide bir kırıp da küstürme düşlerimi!

Kendimden sonra
Garip yalnızlıklarla boğuştum durdum
İçi boş insan bedenlerinin gölgesinde
Kronik sancılı yaralar doldurdu uçuşan tebessümlerimi
Sanki sonu olmayan eğreti bir tüneldeydi cesedim
Ben doğrulmak istedikçe
Yediveren zehir-zemberek sözlerin ezip geçiyordu
Tam da şuramı...

İşte bu yüzden
Sancılıdır hep sol yanım
Ağlak yüreğim çürürken kendi zindanında
Ağırlaşan suretimde koskocaman afili bir maske
Mütemadiyen en al’ından gülümsüyorum hayat objektifine
En pembe’sinden en yapmacık pozlarla!

Yolum-yolum yolunan saçlarım savaşırken
Senin kokunun bulaştığı rüzgârlarla
Umutlarımın bağrı yanık
İki yakası bir araya gelmiyor düşlerimin
Hiç bilmediğim ülkenin birinde
Kaldırımları arşınlayan ecnebi ayaklarım kan revan içinde
Hâlâ arıyorum Nagehanı kimliğimi
Senle dopdolu günlerimin buram buram hasretini içime çeke çeke...

-Hep boşuna kandırıp durmuşum kendimi
Yanı başımda sevdiğim olmalı
Kutsal sevgisi
Ruhumun en derin kuyularını doldurmalı
Çöle dönüşen toprağımı yeşertmeli diye-

İçimde susan o çocuk
Çıkmalıydı ağıtları sinesini delmeden
Gelmeliydin
Göğün yüzünü kucaklar gibi
Hüznün pınarını sağan gözleri
Hasret kalmamalıydı artık senin gönül ışığına!

Şimdi
Avuçlarımdan dökülüyor boşlukta sallanan dualarım
Düşüyorum âminlerin peşine
Bahar tohumları ç/alıyorum
Yüreğinin bilmem kaçıncı serenat yağmurlarından
Olur ya kokun bulaşır toprağıma
Senin şehrinin sekizinci ikliminin rüzgârlarından
Üzerimde ipince basma entarim
Çiçeklenirim yeniden...

Bekliyorum!
Bilmediğim ama senin geleceğini bildiğim o aşk kavşağında
Gelip de
Kaçıncı doğan güneşle ısıtacaksın zemheriyi çalan ruhumu?
Hazana boyanan saçlarıma
Şefkatli ellerinle yıldızlar saçmanı
Bekliyorum hâlâ
Bin bir sabırla
Bin bir umutla...

Göğüs kafesimde soluduğum masum hayallerim
Ezilmeden yüreğinin eşiğinde
Gökkuşağı sulu sepken bulutların ardında kaybolmadan
Tut artık kırmadan, dökmeden maviliğin senli ucundan
Paçaları ıslanmadan düşlerimin
Kırmızı kuşağını bir çırpıda çöz
Sana tutsak gözlerimin
Çocuk kalbimden ’ö l ü m s ü z l ü ğ ü n e’ öyle bir öp ki
Öylece orada kal
Hiç gitme!

Sen gidersen yıkılır dünya’m
Kan kusar ruhumun şiirleri
Bu kocaman yürek ölür
Büyür bu çocuk
...G i t m e!

Nagihan ERGÜL

Değerli Hocam Ahmet ORMANCI’ya çok teşekkür ederim