ve tanrı doğdu.


mahşerin ilk atlısı
cihana binip
emeği kırbaçlarken
alevlerin içinde
yanan bir halk vardı.

sarayların atıklarıyla beslenen bir halk.
atıkların ağıtlarıyla beslenen bir kuşağa örnek olurken.
ipin ucunda ölmek vardı...



öfkenin ucuyla tutuşturulmuş şehirler,
maviyi,
turuncuyu
ve kırmızıyı çağırdı...


gri tanrılara inat renkli bir cennet yaratmak için kuşandılar..
acıyı
ayrılığı
isyanı
ve insan doğdu...

ve ben
kulağımın arkasında ölen bir şehre inat
yaralı bir dairede oturan genç bir çocuğa
kırık dökük masallar anlatmayı bırakıp
dağılarak toplandım,
şiir katında,
anlamı da işgal ederek.

sarayların duvarları,
aklımın sınırlarına yaslanıp,yıkmak istedi.
ve ben yıkmak istedim
aklımın sınırlarına yaslanıp ense yapan sarayları..


Direnmek sürrealisttir bazen dedim..
Bazen Brech kadar gerçektir.
Bazen Tom Waits kadar çarpıcı bir sese sahiptir.
Direnmek bir şarkıdır.
ölünce bile duyabileceğiniz bir şarkı...

Gri tanrıların,
beton kalplerinden dökülen
her ölü için,
inatla söyleyeceğiniz kızıl bir şarkıdır belki direnmek
ve işgalin anlamı..