bana ölümden bahsetme sevgili...
bana ölürsem pişman olursun bu nefretine deme...
ben ölürken;sen sevdiğime pişman ettin;
sen ölüyormuşsun ya şimdi;
keşkelerinin canına yapışsın tüm sözlerim...
iki eli pişmanlıklarının yakasında olsun da şiirlerimin;
birkezde ben değil sen pişmanlıktan öl;
bendeki bu aşka nefret kaderini yazdırdığın için...
birkezde sen keşke de;
sana içimde koskaca bi ah beslediğim için...
"bi kez de sen sev sen her gün öl"
ama bana ölümden bahsetme...

ikimizinde bi ölüden farkı yok gözümde;
sen gittiğin gün bitti diye ben öldüm;
gittin diye sen öldün...
ötesi yok bu aşkın...
kin,nefret,ah...
ben bu üç kelimeyi anlatabilmek uğruna;
milyonlarca kelime feda ettim satırlara;
şimdi sen pişman olursun diyorsunya;
kinim nefretim ahım pişmanlığım değil;
katkım olsun senin pişmanlığına...

ŞİMDİ
"BENİ HATIRLADIKÇA PİŞMANLIKTAN ÖL"
BU SON SÖZÜMDÜR SANA...

"gitmeyecektin"

^cENNET kUŞU^