yıllar sonra;
bi deli cesaretiyti işte sesine duyduğum özlem...


ellerim bendeki fotoğrafına kefen olmalıydı artık ewet;
seni sonsuzluk aleminde bağrına basacak kara toprak olmalıydı parmak uclarım;
yırtıp atarken seni...

hergece sana sitem yağdıran bi kız olmak yerine;
silip atmalıydım seni yıllar önce...
ve çekip gitmeliydim senden;
of bile demeden söküp atmalıydım kalbimden...


aynı resim hergün daha deli bakar mı insana...
hergün daha acımasız yansırmı bi fotoğraf karesinde anılar...
ve söyle vefasız;acı bi kağıt parçasının canını yakabilirmiydi...
çok yaktım yokluğunda satırların canını...

alışırmış insan zamanla...
varlığada yokluğada...
yıllar oldu hayırsız...
döndüm baktımda bugün ardıma;
yokluğuna alıştırayım derken;
bi baktım başkalarının varlığına alışmışım...


bu gün aynı fotoğraf ilk bana baktığın gibi baktı yüzüme...
sesini duydum yıllar sonra...
"sesin...sesin hiç eskimemiş kulaklarımda vefasız..."
ya sesin yaşlanmamış ya seni duyan kulaklarım...

içimde biryerlerde;
benden aldıklarına sana hergün lanetler yağdıran bi acı var;
hiç geçmeyen,hiç dinmeyen...

şimdi yıllar sonra bu deli cesaretiyle sesine yönelen kulaklarım;
beni sesine hasret bıraktığın için
lanetlermi yağdırsın ardından;
yoksa şükür mü etsin hala yaşıyor olmana...

bilmiyorum vefasız...
sorduğum hiç bi sorunun cevabını hiç kimseden alamadım birdaha...

velhasıl usta ayrılık yazarı,
bugünde ayrılığın ellerinden öptüm;
bugünde anlatmadım satırlarda seni...
bu günde senin senaryon senin satırların galip geldi...
mutlu ol;
yıllar sonra yine kanadı yaran...
ben demiştim değilmi sana,
gitme...
gidersen çok yanarım demiştim sana...


gittin;
"için için yanıyorum ben bu sevdaya..."

^cENNET kUŞU^