gittiğin gün geldi aklıma...
cana saplanan sözlerin,
we "eyvallah" çekişin geldi işte...


sende kalmayı,
sende de ben bi yara olmayı ne çok isterdim...
yarınlarımın umudunu elimden alırken sen,
ben nasılda suskundum değil mi...
suçlu gibi...
hak etmiş gibi bu sonu;
nasılda haklısın diyişlerim wardı...
oysa,
senin kalbini en çok ben hak ederdim bilirsin...
oysa koluna değilsede sevdana çok yakıştırmıştım kendimi...

şimdi kolumdaki bi başkası,
solumdaki yine sen...
akıldaki başkası...
satırlardaki yine sen...
söyle şimdi ne çare bana?
ben bu derde neyi derman bileyim...
bunca tükenmişliğim varken,
bunca sensizlik sarmışken beni...
hadi söyle bana bi çare...

insan,sadece bi cana kıyınca mı katil olur...
peki ya can bildiğim bu sewda...
bu sewdanın...
bu hatıraların...
bu umudun
ölüm emrini veren sen suçsuz musun gerçekten...

dilim sus muyor yine sevdiğim
intizar üstüne intizarda sana
gittin diye...
bitti diye...
yarınlarımı bile dünde bıraktın diye...

ben bunca sancılardayken senin için rahatmı sewdiğim
söyle sen unuttun mu beni...

şimdi son saturlarımda hasretini kefil tutuyorum yar...
unutmadım...
unutamıyorum...
we bu hasret bende olduğu sürece şahidim çektiğim acın olsun ki ...
UNUTMAYACAĞIM...
^cENNET kUŞU^