gecenin ayazına yaslayıp sırtımı;
bir vefasızın yüreğimi ürküten karanlığına yazıyorum...

her sehere güneş olup yokluğuna doğduğum bu sevdanın;
kan damlatan gözlerimden seni akıtmaya geldim...
gecende öldürüp yüreğimi, gündüzlerine gömmeye geldim...


yokluğuna kahretip,resimlerinle geçmek bilmeyen zamana;
seni anlattığım yalan değil...
ve yalan değil kaybolduğum bu sancıda...

senden sonra;sana kahrımdan ne eş yanımda ne dost...
kaybettim ne warsa etrafımda...
geceyi sevmeye başladım senden sonra;
kağıt kalemi sevmeye başladım...
şiiri sevdim senden sonra;
şair oldum yar...
sana deli bi şair...
kaşlarım hep çatık;
ve çatık bi kaşın altında pınarı kurumayan bi göz kaldı senden sonra...
herşeyim gitti yüreğimden;
tüm umutlarım avuclarının arasında kaldı...
ve kayıp gitti ayırırken ellerini ellerimden...
çok heves kaybettim yar...
we...
senden sonra hiç kimse gamzelerimin farkına varmadı...
"son busenin mezarıydı onlar"
we gözlerim mezarını hiç susuz bırakmadı...
sen gittin...
ben GAMZEMİ KAYBETTİM...
ben gülüşümü kaybettim yar...

hicranım kaldı bu deli sevdada adın...
sen gittin,kanadıkça kanadı yaralı yanım...
saçlarımı boynuma urgan ettim her gece;
parmakların çözsün saçlarımdan örülmüş urganı dedim...
sen son sözlerini cellatım ettin...

neler gitti seninle bi bilsen sevgili...
sana kanayan şu satırları bi görsen...
ben o çok sevdiğin gülüşümü
gittiğin gün kaybettiğimi bi bilsen;
buselerinden çiçek açtırırdın;
kaybettiğim gamzelerimde...

gittin...aklım gitti...
sevdam gitti...
herkes sustu.
satırlar kan kustu...


^cENNET kUŞU^