Her sabah umuda gözlerini açar yoksul insanlar
Düşe kalka yürümek, düşten sağdıklarıyla büyümek
Ve anlardan arta kalanlarla yaşamak için
Sevinç ömrün yorgun asası, ruhumuzun tasası
Yanağımızdaki tortuların hercai yelpazesidir

Umut sıcacık bir ekmektir ah!
Nasırlı ellerimizdeki kınalı kekliktir
Demir kafesli penceremizden bakınca uzaklara
Dökülür hayatın sırçaları ak köpüklü saçlarımıza
Yalnızlık iç sesimizdir, kangren ve mağrur
Yağmura tutunarak götürür bizi çok uzaklara
Yangınla yuvarlanan geri dönüşümsüz anların
Sevinçle mayalanan tarif edilemeyen hazların
Ve umutla durulan, özgürce akan pınarların
Masum gülüşü dökülür sevdalı yüreklerimize
Akar ılık ve asi bir nehir gibi asırlık sevilerimize.

Öfkemin kaslarında haylaz bir tokat sesi hayat
Gece karanlığını örtünmeden parçalanır yürek
Ruhumu örseleyen miskin hüznümün yularında
Huzursuz bir at olur düşlerim, götürür uzaklara
Yüreğimin kapılarını çalar hep eylül, ben üşürüm
Yorgunluğumun kanadına tutunur, aşkı bölüşürüm

Yaklaş göğsüme, buzlarım çözülsün öpüşlerinle
Asi bir kuş olup havalanayım pusatlı gökyüzüne
Dövsün dalgaların göğsümü, yiteyim derininde
Ölülerin ağıtları parçalasın özümü, izbelerimde
Gönlümdeki ateşim ol, çözülsün dilim sevginle

Selahattin YETGİN