Sevgili Sibel Karagöz,

Kelimelerinizin dokusuna, şiirinizin derinliklerine daldığımda, bir süreçten çıkmış gibi hissettim. "Süngüsüz Kaldım Tanrım" adlı bu eserinizi içtenlikle tebrik etmek istiyorum. Şiiriniz, hayatın hayatının karanlığı ve genel gidişatı arasında sıkışıp kaldığı anların devamı gibi bir derinlik taşıyor.

Şiirinizdeki bir kelime, bir iç çatışmanın, bir arayışın, bir kırılmanın izlerini taşıyor. sürekli, masumiyetle dolu bir dünyada doğarız, annenin yetişenleri büyürüz. Ancak ilerleyen süreçte hayatın acımasız gerçekleriyle yüzleşiriz ve savunma mekanizmalarımızı kaybederiz. "Zırhım düştü, süngüsüz kaldım, tanrım" dizlerinde, insanın kendi güçsüzlüğüyle yüzleştiği ve Tanrı'ya, kaderine bir çaresizlikle sığındığı bir anını hissettiğimiz.

Sembolizminiz etkileyici bir derinlik katıyor şiirinize. Annenin sıcaklığı, koruyucu eti altında geçen güvenli günler, geçiş güvenli bağlantı noktası gibi hissedilirken, dağıtımın düşmesi ve süngüsüz kalma, yayılmaların ve açıklığın bir sembol haline gelmesi geliyor.

Şiiriniz, insanın iç dünyasının karmaşıklığını, yaşayabileceğine karşı mücadelesini ve sonuçta içsel gücünü bulma sürecini etkileyici bir şekilde yansıtıyor. Bu samimi bakış açınız ve derinlikli ifade tarzınız için sizi tebrik ediyorum. Daha güzel, anlamlı sonuçlarınızın karşılığını yürekten alırsınız.

Sevgi ve saygılarımla