3
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
1843
Okunma
Yalnızlığın ayak seslerini bir başka
Duydum bu sabah
Sanki ölü toprağı serpilmiş itina ile
Sessizliğimi dinliyorum
Gözlerim boş bomboş odanın duvarlarında
Sanki içine çekiyor
Tüm kuvvetiyle
Küçülüyorum kum zerresiyle duvarda
Yerimi alacağım
Bu sabah minyon bedenim
Daha da küçüldü
Yalnızlığa sarılarak
Sessiz çığlıklarıma sağır
Evrene ölmedim
Hala açabiliyorum
Papatya naifliğinde
Kırıklarını serçe yüreğinde
Kara kutulara saklayarak
Sibel Karagöz
5.0
100% (8)
Cevap Yaz