‘’’Çoğalır insan birbirine sarıldıkça, usanç irinli ekmek içi gibi sardıkça benliğini. Gülün kokusu öper yalnızlığın gecelerini, sevinç pusatsız bir cenkte asar ansızın o ipekten ceketini’’’..
--------


Kimseden sorulmasın, mesnetsizlerden ‘aman’ dilendiğimi
Çok uzaklara bakmaktan eskiyen gözlerimdeki izdüşümlerini
Aynı bakışların sırtında kanayan derin ağlamaklı gülüşlerimi
Ve keyfe keder duruşmalarında nice acılara yutkunduğumu


Bir düşümün kırık kanadında gül yetiştirdim, nurlu bir kuyuda
İçimde dönüp durdu aşk, kimi üşüdü bedenim, kimi sürüldüm
Köprüler kurdum sevgiye, sırtımda anamın dokuduğu kepenek
Bahtıma ağır geldi soyum, seni sevdikçe hayallerime tutundum


Kimi bir sokak çocuğuydum, okşadı gecelerce aşk kirli saçımı
Herkes bilmezdi bayramlarımı, kara gecelerde urbalara sarıldım
Yüreğimde melankolik bir seviydi varlığın, zindanlara da tıkıldım
Hayata dair umutların hanında ben, ahir zamanda unutuldum


Selahattin YETGİN