dinle; çocuk yanım...


bir ömür geçiyor içimin düş(ünce) haylazlıklarından
çocuk kalabilen yanlarımla son saklambacımı oynuyorum
ellerinde rüzgar taşıyan bir sokak tarafından sarılıyor gözlerim
baktıkların benim olsun diyor
gördüklerin senin...


cesaretimizin bileğine neşter değdirmemiştir esaretimiz diye
belki böyledir diye düşünüyorum, çocuğum çünkü daha büyüyemiyorum
kötülüğün telaffuz edilmediği bir doluluk avuçlarımda her günbatımı
boşluğa bırakamam kendimi böylesine sarmalanmışken gözlerim
baktıklarım sizin olsun
gördüklerim benim...


masallardan şehirler kuruyorum iki ağaç arasında
üzerinde düşlerimi uyutup sallandırıyorum
sus! uyanmasınlar, hissettiğim rüyalar var çünkü benim
hiçbir yorumcudan tabirlerini öğrenemediğim.
gaipten bir ses büyüdükçe düşeceğini söylüyor salıncaklarımın
bir hesabım yok diyorum sizinle
hayallerimi bana verin, üstü kalsın...


herkesin payına bir saklanmalık yer düşürüyor ömrüm
gökyüzünü seçmek var aklımın sonbaharında
hayal edebildiğim kadar çocuğum çünkü daha büyümüyorum
gidemediğim kadar gerçeğim yüzünün yamaçlarında...


dinle;

-bana bir yalan borç verir misin, gözlerimin sahibi
gökyüzüne saklandığımı söyle, bulamasınlar beni-


ellerime kavuşan yağmur tanesi yeryüzünün ilham kaynağı
her şiir kendi sonunu hazırlar diyor gaipteki kahrolası ses
ve her çocuk katili kendi hayalinin...
peki çocukların sonunu kim hazırlar diyorum
sessizlik bulvarında yapayalnız, kendim...


konuştuklarınız sizin olsun
sustuklarınız benim...


büyümemeye yeminli bir çift gözle gözyaşı ısmarlıyorum yüzüme
çocukluğun yüzü suyu hürmetine affetsinler diye kötülükleri
ellerinden renk seçiyorum kalemime onların
büyümüş insancıklar satır aralarında, kalplerinin yerini unutanlar
geçmeyin ömründen diyorum, yakışmıyor çocukluğuma ruhlarınız
paramparça hislerinizin içinde, önce kendinize k/ayıpsınız.


dinle;


-içimden çekip al rüzgarınla, büyümeye meyilli hislerimi
sevmeyi öğret, sana kadar sayıp gözlerimi açtığımda
sona kadar çocuk kaldığımda-


ayrılığın vicdan muhakemesini kalemlerime ödetmeyin artık
yazmaya başlamaktan çok sonlandırmak acısı var
içimde büyümeyen bir çocuk
ağlatmaya ne hakkınız var...


-avuçlarımda saklı bir his, sancılı ellerim-


yazdıklarım sizin olsun
ağladıklarım, benim...


Büşra Topbaşlı